Sergi Şiiri - Çayan Şahin

Sergisi vardı,
Açlığın sefaletin.
Savaşlardan artta kalan.
Yıkık binalar,
Çamurlu yüzler,
Ve yırtık elbiseli insanlar.
Barut, kan, kin kokuyordu
...............................sokaklar.
Ve bir ekmeğe muhtaç,
Küçücük bedenler.
Ellerini uzatmışlardı,
Elleri temizdi çamurun içinden.
Ne kan vardı,
Ne barut kokusu.
Oysa önce bombalıyorlardı,
Sonra yardım diyorlardı.
Pişkindiler, korkaktılar.
Ve kirliydi elleri.
Kan kokuyordu.

Sergisi vardı direnişin, onurun.
Bir kadın yüreğini koymuştu ortaya.
Eli coplu,
Sırtı silahlı,
Bir yığındılar.
Yürüyorlardı üstüne üstüne.
Kadındı, bedeni zayıftı,
Ama yüreği orduydu.
Direniyordu.
Bir ağaç vardı,
Yapraksız.
Bir uyduya,
Bir nükleer silaha
...............dal vermişti.
Bir ozona,
Bir sermayeye kök salmıştı.
Kuruydu, çiçeksizdi.

Sergisi vardı dünyanın,
Yok oluşun.
Bir düşünce, duygu.
Bir hayvanımsı,
Ama mahsum,
Birde insani,
Vahşi didişmenin.
Yozlaşmış bir beyin,
Para mal mülk,
Ve birçoğu.
Birde feryat figan durun diyen.
Yüreği dağ gibi,
Sevgisi sel gibi,
Çığlığı acı acı,
Başı dimdik,
Onurlu, gururlu.
İnsan gibi insanlar.

Sergisi vardı yaşamın,
Kokuşmuşluğun.
Bacımı gördüm,
Dizi makyaj peşinde.
Oğluma baktım,
Chet, hovardalık işinde.
Eşim cipi olan servetin,
Bense yapayanlız,
İçkinin, efkarın düşünde.
Bir deprem,
Bir savaş,
Bir yokoluş filmi canlanıyor gözümde.
Dönüp koşuyorum,
Kavga ediyorum,
Bağırıyor
............sağa sola saldırıyorum,
Gücüm yetmiyor,
Yığılıyorum yerimde.
Ey insanlar,
Ey zararlı mahlukatlar,
Dokunmayın dünyama,
Kıymayın doğama,
Dilime, fikrime, zikrime.
Ve imdat diyorum,
Sesime ses yok.
Kirlenmişim,
Bitmişim.
Dişlerimi,
Yumruğumu sıkıyorum.
Yeter diyorum.
Top oluyorum,
Tüfek kokuyorum.
Kalemim susuyor,
Dilim yuvarlanıyor,
Ve ben sergi oluyorum.