Serencâme-i Aşkım Şiiri - Yunus Bursevi

Menüm gülüm, menüm ekşim, didemin ziyası,
Akifi okusam da aşılmaz yolları, karlı dağları geçsem de bir senden geçemedim.
Ahvalimin sebebi hikmeti nedir bilir misin?
Eşkinle sarhoşum men, seninle usumu yitirdim,
Karmaşık(mesajı belli olmayan) sözler edebilirim.
Bil ki hepsi senin yüzünden, hepsi senin içindir.
Dostlar arasında olsam da ben hep yalnız idim.
Sen ki başımı döndürdün, gözüm kör oldu;
Senden başkasını görmüyor, lakin kalp gözüm açıldı da gönülden dile,
Dilden ele, elden gönüle (g.g.) bir yol açıldı ya bilirmisin?
Yol boyu akan çay gözyaşlarım, yürüdüğüm taş ve toprak satırlarım,
Esen rüzgarlar dizelerimde ahenk, uğradığım diyarlar Aşkînin memleketi, Fuzulinin sahili.
Vaslına ermek için bir günde bin arşın kateder bir anda satır satır dökülürüm ya beni bilir misin? “Sen tek sevdiceğim diyebilir, şu ölümlü dünyada bir defa gülmemiş mecnunu bir kez olsun sevindirir misin?
Bir gülüşün yeter bana, açınca gonca güller yüzünde,
Yok olur tüm ahu eninlerim, işte bende bir gönüle girdim derim.
O gönül ki gül bahçesinin en güzel gülü, O gönül ki uğruna her şeyi terk eden Burhan’ın gülü,
O gönül ki divanların, kasidelerin yazılış sebebi, O ki zemherimi bir anda nevbahara çeviren, Yirmi yıllık koca çınarı deviren, O ki her şeye layık, ağzımda tadım, usum da ziyam, gözümde ferim, elimde kuvvetim, tenimde canım, damarlarında akan kanım oldu.
O ki can verdi, tat verdi, tatlandı hayatım, kesildi bağım dünya ile bir tek seni düşünür oldum, Korkuyorum benim olamaz, ağyara yar olursun diye, sarıyor başımı dumanlar,
Örümcek ağlarına düşmüş kelebek gibi çırpınıyorum, bir anda sen düşüyorsun aklıma.
Sen çıkıyorsun karşıma.O gülüşün, bana ümit verişin, beni mutlu edişin unutturuyor her şeyi; Gülizarda en güzel güle aşık olmuş bülbül olarak kendimi buluyorum.
Başlıyorum satır satır yazmaya, sen ki beni sarhoş ve mecnun ettin;
Ben ki her şeyden geçtim. Rabbim bizi ayrı ve gayrı koymaya.
Ben ki seni görünce sarhoş oldum, mey içmeme od çekmeme gerek yok;
Mey içen yekparesi için akan kanını tazeler,
Od çekenin dumanları ise yanık gönlünden tüter.
Ben ise ne içer ne çekerim ancak gözyaşlarım satır satır dökülür,
Yanık gönlümün dumanları ise derunî manalar olur satırlarımda.
Göremezsin beni dumandan, okuyamazsın beni deruni satırlarımdan,
Anlayamazsın derdimi lakin bilmek istersen, tek yol var o da geçer senin vaslından.