Serencâm Şiiri - Necdet Karasevda

hiçliğimin başkentinde
erguvanlara tutunmuştum
mor bir düşün düşmüşlüğünde
masallar dinlemiş
şiirler yazmıştım.
ansızın boranlara tutulmuştum sonra
elâ yağmurlar akmıştı
parmak uçlarımdan.

yorgun akşam üstlerinde
sezen’e yaslanmış
yahya kemâl’den buruk beyitler dinlemiştim.
aşktan bahsetmişti kör martılar
yıkık ve yılgın şarkılardan
sabahlara kadar uzayan
kalp ağrılarından.

susmak nedir bilmezdi
kalbimin haşarı yanları.
geceler evrilirken geceye
tutunurdum hasta hecelere
içinden irin akan bilmecelere.
tufanlar taşardı kirpiklerimden sonra
her yanı sel alırdı
selden arta yalnızca
kırık dizeler, yarım bûseler kalırdı

güneş her şeye çizgi çekemezdi
o gül kurusu vakitlerde.
zaman zamanın içinde,
renk ahengin içinde yitmezdi henüz
az gidilip uz gidilip
hiç kadar yol alınırdı
işte ben kalemle o zaman tanıştım
işte o zaman astım ben adamlığımı
dizelerin koyu gölgeli sehpalarında

sehpada dirildim
hallaça döndüm.
mecnûn koydular adımı
çorak çöllerde yürüdüm çıplak ayaklarımla
uzamış mor tırnaklarımla.
çürük cümleler gömdüm
kumların bağrına.

bir vaveyla koptu sonra bilincimin
sağaltılmamış yanlarında.
içten içe sarsıldı kelebek ruhlu bebeklerim.
“leylâ! , leylâ! , leylâ! ,”
fuzuli oldu tüm bildiklerim!