Serenat Şiiri - Halil Sipahi

SERENAT

Seninle bir menfezde buluştuk ilkin,
Bir sahil kasabasıydı bir koydu,
Ayaklarım denizin kalbini aralarken;
Seninle bir bakışmada vuruştuk,
Yılların içine gizlediğim oydu.
Avluda beklerken seni,
Elimde çay, kafesinde yüreğim soğumuştu,
Beklerken hüznün avlusunda.
Ağaçlara değil saçlarıma kazıdım seni
Geçen her güne seni yaklaştıran…
Hiç gelmeyecek gibiydin,
Hiç bitmeyecek gibisin.
O ihtiyar ağaç o yeni filiz,
O yavrusuna adanmış kayısı çiçeği,
Uzakta,
Şimdi çok uzakta…
Seninle bir derdin ortasında buluştuk,
Adı felsefede yanılgı,
Boğazda yutkunamayış,
Sağımda dua, solumda yangın,
Kitaplarda aşk…
En ince yerinde bir şiirin,
Seninle birlikte ağlamıştık.
Bana yeni bir bahar,
Sana doğum sancısı.
İlk düştüğüm yerde senin çelmen,
İlk kalktığım yerde senin kolların;
Kollarıma dolanan.
Beni kaldıran düşlerin gerçeğe uyandığı yerde.
Gençliğim! Sen bende yürümeyi öğrenirken,
Bana büyümeyi öğreten…
Seninle bir boşlukta tutuştuk el ele,
Avuçlarımızdaki boşluk kaybolsun diye.
Hep ağlayacak bir şey buldum,
Sana kavuşunca…
Senin bu herkese sessizliğin,
Benim bu çığlığım hep içime içime.
Seninle bir resimde buluştuk,
Orada sen yoktun.
Ben bir çınar gölgesinde ağlıyordum.
Seninle bir cam kenarında buluştuk,
Elimde maziye demli bir bardak çay…
Orada sen yoktun.
Nerede bulduysam seni orada kayboldu.
Düşlerine dokunmayan,
Nasıl dokunsun kalbine,
Nasıl bulsun anlamını düşlemenin,
Nasıl bilsin acısını yeni yaraların?
Hep kendimizi sardığımız.
Beyhude gençliğim!
Sen bir meltem gibi geldin,
Bir poyraz gibi gideceksin,
Tamda tutmuşken umut ülkesinin notalarını,
Ezberlemişken kavuşmak ve umudu.
Sen tatlı masivalarla geldin kimine,
Acı tövbelerle oldu uğurlanışın.
Bana ilkin aşk kelimesini fısıldadın,
Akıl sarayımı yıkan sarmaşık,
Sonuna tutunup kuruyan ışık,
Bana hep hüzün diliyle anlattın,
Küçük adımlarla yürüttün beni.

Uyu gençliğim,
Gözlerim dalmışken dünyaya.
Ve bir ihtiyar sözüdür,
Uyurken katillerde masumdur…