Serenat Şiiri - Emin Zeybek

Sen, tozlanmış hayalin tertemiz bir düşüydün,
Buz tutan gecelerin sımsıcak gülüşüydün.

Ne çıkar cümle âlem hor baksa da hep bana
Utancı sildim yüzden, ses vermek için sana.

Gözlediğim vuslatın sonu gelmez yoluydun,
Hükümsüz bir davanın hem sağı, hem soluydun.

Aşkının gölgesinde gizledim her bakışı,
Sen bilmesen ne çıkar, gönlüne bu akışı.

Karanlık gecelerin doğmayan sabahıydın,
Kurduğum hayallerin en masum günahıydın.

Gözüme mahrem olan, gizli sevdamın tülü,
Sen virane bahçemin, kırmızı gonca gülü.

Cevap veremediğim sualin anlamıydın,
Sevgiliye yazılmış şiirin encamıydın.

Hayalinle yaşadım en bahtiyar yılları,
Çiçeğinle renk buldu kalbimin tüm dalları.

Gökyüzüne çizdiğim fırçasız bir resimdin,
Tuvalin altındaki gizli kalmış isimdin.

Dingin bir göl dibinde yüreğim kaynar oldu
Hiç belli etmesem de gözüme yaşlar doldu.

Toprağımda bereket, damarımda kan gibi
Sen, bilmeden çaldığın gönlümün tek sahibi.

Kimseye söylenmemiş, dudağımda son sözüm
Ne zaman göreceksin, gözüne bakar gözüm.

Razıyım bir bakışa, kâfidir bir tebessüm
Bil ki sevdan gönlümde, ayırana dek ölüm.

Son sözün buysa eğer; “herkes varır dengine”
Bırak gece kararsın, dönsün kendi rengine.

Ama hiç bitmeyecek, sana ait heceler,
Gün doğmasa ne çıkar, yeter bana geceler.

Her daim kalemimde, ses bulacaktır sevgin,
Eğer dönmek istersen, seni bekler ahengin.