Serenad Şiiri - Ziya Metin Karatekin

Güvercin kanatlı yükselişim
Düş gibi ağıyorsun yüreğimin istüne
Bir ışıyor bir ışıyor yüreğim
Kimsesiz çocuklar geceyi bölüşüyor
Düşüyor ırmaklardan bile gür saçların
Kirpiklerinin üstünden yüreğime

Tutup vuruyorum seni göğsüme
Yağmurlar boşalıyor
Yağmurlar

Öp beni en öpülmedik yerimden
Öp beni
Öyle öleyim

İhtimaldir tutuşur aydınlığın
Alır beni gizemli bahçesine

Gecem
Pırlanta gülüşlü sevincim
Ondur beni
Aşılmaz duruşun var
Onmaz kederim
Büyür içimde sonsuzluğu
Sözün tenha siperlerinde başlayan
Umutsuz yolculuğun

Sözün en sihirli yerinden başlayabilmek için
En zifiri yerinden geçerek gecenin
Korkuyla beklerim

Bir fısıltı gibi
Usul
Usul
Gelir
Ve sokulur içime yükselişin
Parlayan arsız bir güvercindir o
Büyür içimde
Gelişin kadar aydın ürkek ve taze
Bir ibadet gecesinin en iç odalarında
Uzayan...

Uzan içime ey sevgilim
İçimde yürüyen ırmağı dinle

Yalnız kalalım
Karanlığın ortasında
Bu daha iyi
Herkes kendine aksın
Orada buluşalım

Gel ey içimin engini
Ey bilgeliğin sırrı
Kuş sürüleri
Çocuk uçurtmalarından ağan sevincim
Al yüreğimin sesini
Götür oraya