Şerefsizsin Sen Şiiri - Muharrem Üzümlü

Şerefsizsin sen

Seven insan bu kadar da kalpsiz olamaz.
Sevdiğini vursa bile,arkasından vuramaz.
Kime kalmış dünya,elbet sana da kalmaz.
Su katılmadık derecede saf,şerefsizsin sen.

Üstlendiğin rolünü,çok da güzel oynadın.
Ben seni vefalı düzgün bir insan sandım.
Ben nasıl safça o yalan sözlerine kandım.
İnsan olamayacak ölçüde şerefsizsin sen.

Beni üzüp hüzünlendirmeyi marifet bildin.
Sen kendini hep gaf dağında tepede gördün.
Cilveyi, nazı, işveyi, sitemi hep ilke edindin.
Daha neler diyem,katışıksız şerefsizsin sen.

Çıkmaz sokaklarda bırakıp da gittin beni.
Çıkamadıkça sitem,beddua ediyorum seni.
Belki sağduyun vicdanın rahatsız eder seni.
Vicdanı sağduyusu olmayan şerefsizsin sen.

Her yokuşun inişi,her inişin bir çıkışı vardır.
Yapan çeker elbet,eden bulur bunu böyle bil.
Kıymetini bilmeyene kadir kıymet duyulmaz.
Kadir kıymet bilmeyen şerefsizin birisisin sen.

02/02/2010
Muharrem ÜZÜMLÜ
İlköğretim Müfettişi