Şerefli'li Şeref! ... Şiiri - Mehmet Şahan

Şerefli’de Şeref vardı bir zaman,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…
Şerefli’ler Şeref derdi durmadan,
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

Şeref der ki, Şerefli’ye varınca,
Muhtar kızdı doğruları sorunca,
Şeref’i de yalanlarla vurunca,
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

Hikâyenin öncesi var, ardı var,
Şerefli’nin muhtarıyla derdi var,
Şeref’imin gönüllerde yurdu var,
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

Hiç bıkmadan doğru olun isterdi,
Hiç kimseyle hiç olmadı küs derdi,
Düşmanına dahi saygı gösterdi,
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

Bütün köylü çok severdik Şeref’i,
Büyük- küçük hep överdik Şeref’i,
Duramadık tez(*) everdik Şeref’i,
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

Şahan der ki bütün köylü anlıyor,
Korkusundan koyun gibi dinliyor,
Şeref’imiz kaç zamandır inliyor
Muhtarıyla kavgalıydı nedensiz,
Şeref öldü köyüm kaldı Şeref/siz…

(*) tez: erken, çabuk.