Şerefe Şiiri - Hüseyin Alkan

Yüksek bir binanın tepesinde sokağa bakar gibi görüyorum yalnızlığımı.
Sigaranın dumanı kaçarken gözlerime
Erkekliğime yediremediğim için gözyaşlarıma hükmediyorum.
Geride bıraktığım onca şeyin caddelerde bir çıkmaza yol alışıyla avunuyorum.
Kırmızı ışıkta kural ihlali yapan duygularımın freni patlıyor aniden.
Cebimde yıpranmış bir mektup.
Sonunda kendine iyi bak diye yazıyor.
Kendime bakıyorum da iyi mi kötü mü onu bilemiyorum
Ama bütün hataları kıyafet etmiş bir çıplaklık görüyorum kendimde.
Çırılçıplağım.
Bir kitapta okumuştum yalnızlık benim evim olmuş diyordu yazarı.
Ne çok isterdim ardıma bile bakmadan o evi terk etmeyi.
Olmadı olmayacakta.
Korkularım yüksekliğin tepesinde gözümün içine içine bakıyor korkuyorum.
Sakalım uzamış, beyazlıklar kendini hissettirmek için
Diğerlerinden daha uzun gibi duruyorlar.
Canım çorba çekiyor.
İçim soğumuş besbelli.
Beni dert edip hüzne kadeh çalan birilerinin olmadığını düşündükçe özlüyorum ucuz şarabın gri tadını.
Ve biliyorum hayat her gün aynı rolde sahne alan insanların kaderine kadeh kaldırır.
Sonuna ısrarla ekler.
Şerefe. Al benden de o kadar.
Şerefe. Tabi varsa.
Yani yoksa uğruna içilecek bir şeylerin olmaması bile ayyaşlık nedenidir.
Ardında bırakacağın yıpranmış bir mektup,
Dibi yanmış bir izmarit ve şarabın sinik kokusu gerisi şerefe değerse var.
O zaman ne duruyorum.
Ayağa kalkma zamanıdır.
Gördüğüne bakmadan, yalnızlıktan bıkmadan, kendinden sıkılmadan....
Ben mutluyum sarılacak bir şeylerimin olduğunu bilmekten adı yalnızlıkta olsa.
Hoşgeldin ve Şerefe…