Şerefe Şiiri - Gülser Avar

Oturdum masama tek başına, köşede,
Kaldırdım kadehimi yaşama; şerefe,
İçiyorum yanlızlığı, onca insan içinde,
Hani dost bildiklerim; şimdi nerede?

Hava mı karardı? ; güneş doğmuyor içime,
Boynu bükük çiçekler, gülmez oldu yüzüme,
Kuşlar da ses vermez oldu, gönül bahçemde,
Hani beni sevenler; şimdi nerede?

Dağıttılar coşkumu, vurdular düşünceme,
Umutlarımı da kırdılar, kin güdercesine,
Doludizgin giderken yaşamımda kendimce,
Kırbaçlanan duygulara gem vurmak niye?

Acırsan yıllardır verdiğin onca emeklere,
Alışırsan darbe üstüne, darbe görmeye,
İçinden taşan volkan, dönüşürse öfkeye,
Ne dost, ne insan sevgisi kalır sende

Yine daldım gittim düşüncelere,
Kadehimi ne için kaldırmıştım?
Yaşama! ! !
Şerefe.....