Şerefe Şiiri - Seval Günaltay

Kırık bir çiçek dalıydı aşkımız,
Sesimiz yükselir duyuramazdık
Söylemek ister ulaştıramazdık
Ne sen beni anlar ,
Ne ben seni anlardık sözlerde
Binbir bilmece aşkımız dillerde
Anlamaz kimse aşk bu mu?
Yalnızlık geceleri alır götürür beni
Issız bir adanın ılık bir gecesi gibi
Denizden yükselen ay ışığının gölgesi vurur
Cansız yalnız yapayalnız bedenime
Ah gönlüm ağrıyor
Senden ayrılmanın ilk gecesindeyim
Cok taze bir esinti ruzgarı vuruyor yüzüme
Ilık yaz akşamlarının tatlı serinliği
Seni özledim canım daha şimdiden
Nasıl gecer bilmem bir ömür sensiz
Nasıl dolaşırım gezdiğimiz o caddeyi
Boğazım düğümlenir sensiz yediğim yemekte
Yutkunamam sensiz ictiğim bir bardak çayda
Unutmam gerekiyor senin ellerini
Unutmam gerekiyor yanağımdaki buseyi
Sevindin mi bu akşam yanlızlığına
Belki yalnız değilsin bu gece
Bir barda içkini yudumluyorsun
Kadeh kadeh her yudumda lanet ediyorsun
İnsan severken mutsuz olurmuş
Sende bu gece belki mutsuzsun
Hadi kaldır kadehide ayrılığa içelim
Şerefe sevgilim ayrılığın şerefine…