Şeref Usta Şiiri - Yavuz Değirmenci

Sen hiç tanıdın mı babamı gardaş
Güzel gözlü, tatlı sözlü, çatık kaş
Eğmemiş namerde hiçbir zaman baş
Etrafına salmış şan Şeref usta

Daha üç yaşında ölmüş babası
Beş yaşında iken gitmiş anası
Abinin şefkati olmuş yuvası
Fillo Hafız vermiş, can Şeref usta

Deli yüreğinin ardı hep gülmüş
Mertlik ile arkadaşlıklar kurmuş
Çocuk yaşta iken güveği olmuş
Zennure'yi almış can Şeref usta

Kötülere karşı durup diklenen
Zalimlerin karşısında beklenen
Saz evinde abisinden saklanan
Abiye saygılı can Şeref usta

Henüz çocuk yaşta gitmiş askere
Haksızlığa karşı yakmış tezkere
Yiğitliği söylenilmiş yüz kere
Tam onüç yıl asker can Şeref usta

Her izne gelende balası olmuş
Tezkereden önce beş evlat doğmuş
Yavrular emmiyi hep baba bilmiş
İçinde birikmiş gam Şeref usta

Askerde bir bakmış yangın var duman
Bir ata atlamış yetişmiş hemen
Kurtarmış çocuğu dalmış içerden
Komutanı demiş can Şeref usta

Askerlikte salmış şeref ile şan
Yardımına koşmuş paşa kumandan
Tezkere almış umut bittiği an
On iki yıl asker tam Şeref usta

Zennure'den Hak ayırmış sonunda
Zehra'sına sevdalanmış anında
Zor bela da olsa almış onu da
On evlat babası can Şeref usta

Hatice,Fadime,Sevgi,Celal'le
Netice,Şayan,minik Zülal'le
Nesrin'le,Serpil'le,Yavuz Şamil'le
Şenlenmiş yuvası,han Şeref usta

Bir ömür Güneş doğmamış üstüne
Çay içmeden başlamamış gününe
Sanatında şöhret katmış ününe
Eserler bırakmış bin Şeref usta

Heybetiyle bir dağ gibiydi bazı
Şimşekler çakardı bakarken gözü
Gür sesiyle korkuturken Yavuz'u
Şefkatli kolları han Şeref usta

Kırmızıgül,Huma kuşu,el ezber
Dökülürken dilinden birer birer
Zannederdin ötüşüyor bülbüller
Feyz aldım sesinden ben Şeref usta

Sonra birgün yıllar çöktü üstüne
Anam dedi bu feleğin kastı ne
Tam hayattan alacakken tadını
En sonunda ölüm koydu adını
Gitti kahramanım can Şeref usta
Artık yetim kaldım ben Şeref usta