Sere Serpe Şiiri - Tanju Çubukçu

sere serpeydi hüznün,
öyle sessiz, öyle yalnız.
uzanmış gibi kollarına baharın,
öyle mahzun, öyle çaresiz.
rüzgarlara bırakmıştın sesini
sanki korkuların var gibi...
kendinle kavgalı, düne küs...
ardında bıraktıklarınla
öyle mağrur, öyle asi;
yüreğinin tam ortasında,
gönül çatışmalarında,
incinmiş bir çiçek gibi,
öyle nazlı, öyle çocuk...
kendi yaralarına tuz basıp,
gözyaşlarını yağmurlara asan;
öyle yalnız, öyle öksüz...
sahte oynaşmalara militan,
bütün inandıklarının
pimini bir bir çeken;
öyle serseri, öyle haylaz,
öyle aşık...