Serdar Tuncer Şiirleri - Şair Serdar Tuncer

Sen son cümle ben noktayım
Bitme bensiz bitme sakın
Bana benden uzaktayım
Sana senden fazla yakın

Sen körebe ben yoktayım

Ne beni terk etmek ne sana varmak
Aşkından başka bir vebal kalmadı
İradem hiçliğe süzülen ırmak
Ben benim demeye mecal kalmadı

Düşümde bir ağaç yukarda kökler

Kelime muammâ, sevgi kör bıçak
Anlatmaya kalksam dil kan oluyor
Resimde soluyor baktığım çiçek
Toprağı koklasam, gül kan oluyor

Sustukça içimde haykıran bir ses

Sevda senedine bir imza attım
Neyleyim icraya geldi yalnızlık
Seni vermem diye bin yemin ettim
Benden beni bile aldı yalnızlık

Lokman hekim libasını giyerek

Bilmeceydin sen bana hatırlar mısın ey yar
Kimi gün divaneydim başıboş sokaklarda
Avare bir ümidin gölgesiydim kimi gün
Belki visal gizlidir hıçkıran dudaklarda
Hicranın verasında belkisiz tebessüm var

sırrımı çözmeden atma kendini
sevda dergahında çıraksın verda
coşup dalgalarca yıkma bendini
yagmurum dedikçe kuraksın verda

okyanusun kalbi olsaydım keşke

Ateşe ve suya yeminle
İnsanların üşüdüğünü görmeden bildik,
İçimizdeki ateşin sadece bizi yaktığını...

Ve susuzluk ne demek
Boğul,

Susar mı şu gönül bir gün gelir de
Duyduğum her bir ses sen olur musun
Erir mi var ve yok gün gelir bir de
Aldığım her nefes sen olur musun

(Ankara 20003)

Sevda dergahında divane oldum
Susarak ismini anar yüreğim
Kalbinin oduna pervane oldum
Bir gün dursa bile yanar yüreğim

Bir gaflet anında girdin özüne

Bir garip hikaye bir meçhul konu
Ne başı malumdur ne belli sonu
Bilmem ki nereden tanırdım O'nu
Kırık bir aynada gördüm galiba

Saç dağınık boyu benim kadardı