Serdal Göçmen Şiirleri - Şair Serdal Göçmen

Ne umutlar tükettim
Şu denizin dalgasında
Ne hayaller yitirdim
Şu beylerin sofrasında
Ne umut
Ne hayal

Bir şiir seç kendine
İçinde senler olsun
Dizeler umut koksun
Hüzün beslesin mısralar

Bir parantez aç kendine

Dur, gitmek buysa
Kal, gitmek koyarsa
Haydi git gidebilirsen
Sen buysan git
Kalırsan sen olamazsın
Gidemezsin bir daha

Susuyorum
Susmam gerek
Konuşmalıyım
Söyleyeceklerim var
Söylemeliyim
Özgürüm

Sustu.
Bir daha konuşmaz
Ağzını bıçak açmaz
Eski resimlerde kaldı gülümseyen yüzü
Sınırsız, sevimsiz şimdi
Yalanım varsa bin defa öleyim

Bu tahminsiz havada;
Durgun yumrukların,
Yüreğin coştu
Sanki gökyüzünde uçan bir kuştu

Uçar bir gün uçar

Hep benden önce gelir birileri
Hep benden önce götürür seni
Ben hep geç kalırım
Seni hep benden önce
Bir vapur
Bir otobüs götürür

Ah bir kapı çalınsa
Sen olsan acı rüzgâr
Gecede parlasa gözlerin
Şu yalnız kalbime
Bıçak gibi saplansan

Destan bu destan
Direniş destanı
Belki kaval deliğinde
Belki çoban ağzında
Belki tohum serpince
Belki toprak örtünce

Bulutların arasından yıldız göründü ya;
Aya bak aydınlan koşmak anlamsız.