Serçenin Tövbesi Şiiri - Cihat Şahin

Serçenin tövbesi çoklara malum
Doyunca karnı olurmuş nadim
Halklara bu işi ders verir âlim
Bir misal olmuş, dillerde kadim

Malum serçeler ne bulsa yerler
Şişince kursak, “pişmanım”derler
Bir pislik görse gözleri parlar
Unutur tövbeyi, o değil nadim

Kimi âdemler, serçeye benzer
Daima, çöplükte, gezmede enzar
Şayet kursağa uygunsa Pazar
Fıtratı gereği onadır güdüm

Alışmış betermiş, kuduz bir itten
Hayır, gelirmi, kan emen bitten
Masumdur onlar, müşrik fasitten
Daima fitneye atar o adım

Bakarsın dilinde sahte bir sevgi
Sazıyla yapıyor, küfüre övgü
Görürsün halini, yok dine saygı
Fitneci olurmu, fücura nadim?

Hırsızın arsızı olurmuş böyle
Çıkarmış başa hanımla beyle
Gizleme sirkatçi rolünü söyle
Olursun daima, hinliğe hadim

Hangi perindir, kandıran seni?
Onların pek çoğu, sefih ve deni!
Güneşe göz yuman, olmaz medeni!
Nara düşmeden, ol artık nadim!

Dilinde bir bilye, durmadan döner,
Yuvarlar düşürür, yeniden dener.
Kara böcek gibi, kendini sınar,
Pisliğe alışan, olmazmış nadim.

Satamaz malını, köpürür kızar,
birisi”kış” dese, dahada azar.
Meydan geniş ya, götürür Pazar,
Bunların yüzünden, kalmadı tadım.

Turşuyu sattırmaz, eder itiraz,
Durmadan “yalan”der, elindeki saz.
Dilinde ezberdir, hep “yobazlı” caz,
Atmıyor insliğe, bir tane adım.

Boş verin dostlar, alıştık bizler.
Ciddiye almayın, bu kuşu sizler!
“Sevgi den”(!) maskeyle, örtülmüş yüzler,
Fiildir kıstaslar, mantıkta kadim.