Serçeler Ve Sen Şiiri - İsmail Altın 2

Güneş ışınları yansıyor su birikintisine...

Başına toplanmış üç beş serçe...

Kana kana Sen içiyorlar; kulaklarda iz bırakan şükür tınısı; yaradanı şakıyorlar hep bir ağızdan...

Gördüm ki, papatyalar beyazı, gelincikler kırmızısı...

Sevgi nefrete karışmış; aşk meşk'e, iyi kötüye karışmış, kibir ruh'a...

Aslında o kadar kolay ki; şu küf bağlamış bedenden kurtuluş...

Serçelerden öğrendim huzurun mavi rengini, sorma...

Sen, yorgun düşmüş bedenini uyku bürümüş rüyaların kadını...

O yüreğini kimlere emanet ettinde;  göz yaşlarında serçeler can buldu...

Hangi ateşlerde harladın, dağladın, o zümrüte çalan ışıltılı ruhunu...

Öyle bir merdiven ki aşkın; köhnemiş ahşap trabzanları...

Bir basamak daha çıksam kağıttan evler gibi yıkılası...

Artık serçelerin kanadında seni arayan gözlerim...

Upuzun yolculuklara çıkar ufku geniş alemlerde...

Ve Sen gül güzeli, fırtınalar aşığı.! Nereden bilirdim bir dere kenarında tomurcuk olup açacağını.........!