Serçecik Şiiri - Evrim Evrensel

Gül yüzlü sultanım şimdi nerede,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.
Köşe bucak baktım ora burada,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Kırk bir buçuktan ben, bir on çıkardım,
Onunla başladım, onsuza vardım.
Göründüm kocaman, onun kadardım,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Minicik elleri serçe pençesi,
Bende ki pahası acem akçesi,
Gönlümün yaşamı şenlik bahçesi
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Nasıl da geçti gün, sene ve aylar,
Döküldü yaprağım çıplaktır dallar,
Buraya kadarmış demek ki yollar,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Gitti şaka maka, ben se sırada,
Vardığı Görkemle ersin murada,
Duramam denizde hava karada,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Yalınıza kaldım işte sonuçta,
Yaşam bir ucumda, ölüm bir uçta,
İkibinonyedi, benimse kaçta,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Onsuz yaşam belli artık zor olur,
Geniş saha dünya kısa dar olur,
Zulamda gözyaşım seli ar olur,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

On altı Aralık İki bin on yedi,
Küçücük serçecik cik cik eyledi,
Bir gün geldi "baba gidiyom" dedi,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

Bu yol sürecinde çaresiz indim,
Dün, yarın, bu günü bilen kahindim,
Evrim Evrensel demek şahindim,
Pır pır edip uçtu bende serçecik.

16.12.2017 Beşiktaş/İstanbul