Serçe Ve Lalezar Şiiri - Saniye Bozlu

“Ödü patlar” diye korktuğum bu serçe yüreğin,
Meğer cesareti, gülü soldurmuyormuş.
Ama bir kez sararıp solunca o gül
Lalezar bile o gülün yerini doldurmuyormuş.

O lalezarı kaplayacak kadar güvercin varmış,
Ama hiçbirinin o serçeninki kadar yüreği yokmuş.
O bahçe misk-ü amber koksa yirmi dört saat,
O gülün kokusu kadar ruhunu doldurmuyormuş.

“Özgürlük” denilen bir yem varmış ki,
O serçe bir tek onunla besleniyormuş.
Altın kafeste bile o serçeyi yaşatamazsın.
Ama öldürmeyen Allah öldürmüyormuş.

Neyse ki bahçevan gülü budamayı akıl etmiş de,
Tomurcuk, tomurcuk açmış yeniden,
Serçe yine eski neşesine kavuşur amma,
Onca “ölü güvercin” bir kafeste “kokuşuyormuş”.

Gönül gözün kapalıdır görmez duymassın,
Ecrin gene bir masal mı anlatmış?
Senin kara kalbini koltuk korkusu almış.
Bu milletin sesini hiç mi duymazsın?