Serbest Nazım 2 Şiiri - Efe Başhoruz

Gittim, hatırladıklarımdan uzağa dek.
Bir su doldurdum bardağa, eskilerdenmiş gibi.
Sanki, kapı açılacak bir anda,
Tanıdık bir yüz görecekmiş gözlerim gibi.

Kapattım, kitabın son satırıyla noktaladım.
Yaşadıklarım uzak kalsın diye bir müddet.
Sakladım şarabımı, buruk geleceğime
Zamânı iki kalp arasına aldım.

İnandıklarım, değerlerim oldu hiçlik pınarı
Ben ise kan içinde yerdeyim,
Rüyâ mı ayırt edemedim, neredeyim?
Yine mi ev, yine mi yorucu bahar rüzgârı?

Kalkamadım bu sabah yataktan,
Uyuyamadığım gecelerin hatrına;
Kadehime uzandım, tutamadan kaydı.
Kokusu beni sardı, uyandıramadı.

Tekrâr yazıyorum, mürekkep geliyor, düşüyor.
Şarabım bitiyor, tekrâr kafamı dolduruyor.
Ne zamân yazabildim ki zemher' gelmeden?
Ne zamân yaşadım ki bu sayfa doluyor?

Ölüyorum, yazdım, kurtaran olmadı.
Özlüyorum dedim, hissedenler uçtu.
Cânım, cânânım dedim o kimselere,
Kimse olduğunu gönlüm anlamadı.