Serbest Kafiye Sen Şiiri - Enver Ünver

Bahar yaprağında açılan çiçek,
Senin tablon,
Sabah bulutlarından dökülen çisemlerde,
Çisemlerin damlasında sen;
Nar çiçeğinde kırmızı serpuş, altında libası haki,
İkindide morlaşan toprak üstünde yayılan gölgeler,
Turaç sesleri gelir, akın akın bir yerden,
Bir başka yerde turnalar uçarken,
Mevsimleri anımsıyor insan,
Bezmeden, bitap düşmeden, gönüle düşen ağır yükler,
Her çıkında bin kantar çekmeye,
Nasıl dokunmuş heybeler?
Akla geldiğinde o anı, yaşadığını hatırlıyor insan,
Beni şadeden se, kara tahtaya adını yazdığım gündü,
Çözemiyorum hayal esrarını bir türlü;
Hayalime tunç dökmesinden ufuklara bakıyorum ,
Sinemden bir şeyler uçar gibi anlıyamıyorum, nedir,
El verirken,
Sevgilerin toplandığı yere,
Beyaz lale gibi açılan seherden ,
Hep aklıma düşersin, tan vaktinde sen;
Elbette gün ardından gelecek,
Gamzelerinde sen varsın çünkü ,
Orasıydı kurşuni kalemle çizdiğim resim ,
Saba melikesinin yolunda bir poyrazdı,
Sonra keşişlemeye döndü, yüzüme doğru esen
Bir tabloda böyleydi, rütuş yaptığım anılar

Enver Ünver
31.03.2020
22.25