Serap Keskin Şiiri - Rifat Çamoğlu

Sahiller,serabıdır çölde susuz kalan bedevinin.
Ellerim bomboş yine sensizliğe dem vuruyor kalbim.
Ruhumda ızdırapta olsa gerek:Ensemde soluyor kör olası..........
Azrailim..!
Param parça bir yürek ve senden ibaret benlerim.

Kusursuz olamaz insan.
Emsalsiz yada başka bir değişle.
Suskunluğum asaletimden değil inan.
Konuşamıyorum söz konusu sen isen,nutkum tutuluyor işte.
İşte yeni bir şiir,yine ben:Melankolizm başka bir değişle.
Nasıl telaffuz ediliyordu unuttum.Neydi o kelime?

Buharlaşır göz yaşlarım bile.
Ütopyalarımda vurursa kör kurşunlar kalemimi.
Cuntasında ezilir mi şiirlerim?
Üzülmez mi kep ile bot arasına sıkşan yaratıklar.!
Rap,rap sesleriyle yürürken.
Serabını gördükleri suyu bile emirsiz içemezken.
Ürküyorum evet,her şubatın yirmisekizinci gününün soğundan!
Nasıl yaşar ki insan,akvaryumda balık misali.

İnsan odur ki:Koca bir çınar gibi hür.
Şakırtılar,gıcırtlar koca bir orman gibi kardeşçesine!
Tam son mısradan bir önceki sigara molasındayım.
Ellerim titrek,aşk idam sehbasında ve cellat yosun gözlerin.!