Serap Şiiri - İbrahim İbişoğlu

Benim için, bilinmeyen bir sırsın,
Bitmez, sen oldukça bu serap sürsün,
Hangi aşık benim gibi hayal kursun?
Çöller bucaksız uçsuz, sen serapsın.

Berrak akan bir nehirdin karşımda,
Kavruldum, ter olup aktın alnımda,
Biran saka olup uçtan, yanımda,
Ben aşk çölünde susuz, sen serapsın.

Bir uğraktı geçtiği aç kurtların.
Akrep olup beni sokan kaşların.
Hele kobra olup saran saçların,
Ben; aşık, garip, suçsuz. Sen serapsın.

Savrulup rüzgarla gelen kum seli,
Leylâ’yı arayan Mecnûn misali,
Şimdi ben akılsız, divane, deli,
Yaram derin, ilaçsız. Sen serapsın.

Güneş biryandan, sen biryandan, yakan.
Kalbim kan ağlıyor, gönlüm bir volkan,
Sen bir damla su, göl, nehirsin akan.
Düştüm dermansız cansız. Sen serapsın.

Tutamam. Uzatırımda elimi,
Seni görürüm çizersin yolumu,
Damağımdan ayıramam dilimi,
Kaçtın vakitsiz, ansız. Sen serapsın…