Serap Şiiri - Selva Durmazemir

Yürek yangin yeridir sevda ise kor gibi
Hayattan kopar âşık vurgun yemiş misali
Gün be gün erir biter yoktur onun visali
Yayılır herbir yere kanser hücresi gibi

Aşk hoyrat bir fırtına acimaz asla sana
Bakmaz gozün yasına vicdan hiç  yoktur onda
Yanmışsın yikılmışşın sormaz  bir kere asla
Seni sana bırakır dönüp bakmaz hic sana

Bir bakarsın ilkbahar bir bakarsın sonbahar
Dallarin çıceklenir dört mevsim ilkbahar
Zaman da geçtikçe bag bostan kalmaz yakar
Hoyratçasina vurur olmus mevsim sonbahar

Sel olur katar seni  götürür bilinmeze
Derman kalmaz bedende savurur hiçliğe
Yok eder karıştırır toprağın içine
Hayat kalmaz ki sende dalarsin bilinmeze

Yağmur damlasi gibi damlar once gönlüne
Şiddetini arttırır dönüşüverir sele
Felakete dönüsür gönül evin harabe
Perişan eder seni bakmaz birkez gönlüne

Aşkin yolu yokuştur hal bırakmaz ki sen de
Nefesin kesilir de düşüverirsin yere
Tutup kaldırmaz seni bakmaz da hiç yüzune
Düşmeyiver eline yandin  o zaman sen de

Kalirsın çığ altında donarsın olmaz çare
Parmakların morarır yolun çıkar kabire
Bu cile seni alir götürür ölümlere
Aşk acımasizdır ya atar toprak ne care

Asķ sel ask firtina aşk yangin ask çığ ortasinda
Mevsim olsa da bahar donüverir hazana
Canina da kasteder birakir  yokuslarda
Aşk kimi güldurmüs bir serap çöl ortasında