Serap Şiiri - Serap Aktürk

16 kasım 2002
15.00-15.15 Bayburt

Serap,
yüzünü ışığa dön lütfen
gizli kalmış ne varsa
düşsün aydınlığın cevrine yüzünden
keman kaşlarının bestesinden
ince kirpiklerinin gölgesine hüzün
nereden çökmüş?
kimbilir nereden?

Dağınık saçların çocuklar gibi...
sana özgü,
her teli dolaşık.
ışığa dönersen yüzünü,
belki,
bir çift göz görürsün sana aşık
yüzü gün ışığıyla barışık.

Gözlerinin etrafında kahverengi bulutlar.
solgun sarı tenini aydınlıklarda yoklar.
Alnın açık, çizgisiz, bembeyaz.
Yüzünü ışığa döndüğünde biraz
Gülkurusu dudaklarında ittihaz...
Saklı mı?
Aşikar mı?
bilemem...
Yüzünü ışığa dön lütfen
Loşlukta
çizgileri dolduran
matemini sezemem...

Yüzünü ışığa dön lütfen.
Belki,
gülerken görürüm gözlerini.
Güzel kipriklerinin gölgesinde
anın yorgunluğunu sürürüm belki..

Yüzünü ışığa dön lütfen
tüm rengini bulayım enginlerin
gözlerine yansıyınca matemim.
dudaklarının kıyısında gezinen
metruke ben miyim?
bileyim.

Yüzünü ışığa dön lütfen
saçlarını saldığında asi esen rüzgara.
Söyle
rüzgarlar mı saçlarına müptela?
Saçların mı rüzgara?

Yüzünü ışığa dön lütfen.
Günışığı çekilirken gizlice gözlerinden
Hala ürpermekte mi dudaklarının rengi?
Gözlerin yeşil miydi?
Ela mıydı?
Mavi mi?
Hafızamın üstünden gözlerin yürümeli..

Yüzünü ışığa dön lütfen.
Her geçen gün yüzüne atılan çizgilerin
Ruhunu ürpertecek yönleri olmayacak.
Sabahları kalkacak buğulu perdelerin..
Bil ki:
Yüzünün ışığıyla aydınlanacak
garip ruhlarla dolu bu evim..

yorgun kirpiklerimin gölgesinde SEN
yüzünü ışığa dön desem...
dönecek misin?
Bilmem...