Serap Şiiri - Ziba Halil

Ne güzeldi o yıllar.
“İlğım” (serap) filmine bakmayı seviyorduk.
80-in diskosunu dinlemeyi.
Michael Jacksonu tazece kaşf etmişdik.
Hâlâ tükürüklü sakızlar Arazın öbür tarafından
ağzımıza yol bulamamışdı.
Özgürlüyün lafını biliyorduk, tadını yok.
Dünyanın yarısı boyda vatanımız vardı.
Her şeye dözmeye, her yükü çekmeye
demirden sert vucutumuz.
Utopik arzularla yaşardık.
Hâlâ dokunmamışdık sart kayalara.
Hâlâ asılmamışdı “Demokl” kılıncı başımız üstde.
Hâlâ gönül verip sevdalanmamışdık.
Hazırlanıyorduk hâlâ...
Kalbimiz vurulmaya hazırdı.
Hayacandan titremeye.
Hâlâ yerindeydi dünyanın tüm renkleri.
Baharın oyanışı kanımızı kaynatıyordu.
Hâlâ gökkuşağını göre biliyorduk.
Duya biliyorduk son bahar rüzgarını.
Dur demeyen leysanını.
Ruhumuz kar tanesiydi zarıf, hassas.
Dokununca eriyip kayb olan.
Hâlâ geçmemişdi gönül denizinden sevda gemisi.
Düşmemişdik tufanına.
Ayazında üşüyüp, güneşinde kızınırdık.
Hâlâ arzular yolundaydık, umud zemisinde.
Geleceyin aklımıza, gözelliyimize
layık olacağına inanıyorduk.
Bunun için çalışıyorduk, bilgi alıyorduk.
Sabaha hazırlanıyorduk.
Ne güzeldi o yıllar.
Ama çok çabuk bitdi, çok.
Hepsi “Cıdır Düzü”nden başladı.
“Tophane” ormanından.
Sonra söküldü corap sapı gibi.
Meydanlara taşındı vucutumuz.
Ruhumuz tribünlere.
Ekstaz hâlinde idik.
Sarhoş endişede.
Ruhumuzu tank tırtılları ezdi.
Ümidlerimizi acımasız asker çizmeleri.
Hayâllerimizi kurşunladı “ Koloşnikov”lar.
İlk görüş yerimiz mezarlık oldu.
Ellerimizde karanfiller.
Sevdalılar toprak altına yollandı.
Sağ kalanlar diriyken ölü.
Kıyamadılar bizi ayakda gömmeye.
Oysa ruhumuz çıkmışdı vücutdan.
Cehenneme, ya cennete yüz tutmuşdu.
Yitirmişdik özümüzü nese tapmak çabasıyla.
Bulunca geç oldu.
Ömür geçmişdi.
Ortada sönmüş ocağın titreyen külü
Karşımızda qocaman bir uçurum.
Biz atılmağa hazır.
Serapa doğru...

(Bakü 20 Ocak faciasına)