Şerafettin Özbek Şiirleri - Şair Şerafet ...

Kimi,Dünya yansa,dönüpte bakmaz,
Kimisi çok memnun,yerinden kalkmaz,
Kadere küsenler sokağa çıkmaz,
İşte bu Dünyanın, tuhaf halleri.

Kimi zengin,çalışmıyor kafası,

içimdeki fırtınaları dindirenyer,hastane
Doktoruyla,hemşiresiyle,hepisi iş başında,
Bazende böyle, yakar insanı zalım kader,
Kimi onbeş, kimi otuz,kimi yetmiş yaşında,

Gençiğimi düşünmeden çürümttüm
Hayatimi hiç gülmeden yürüttüm
Eşimi dostumu yasa bürüttüm
Bu benim kafasiz yalanci dünyam

İçin için hep ağladım gülmedim

Sen benim yavrumun tatlı kuzusu,
Mutlu olun ister gönül arzusu,
Dedesinin canı,küçük yavrusu,
Ben sizi özlemle anımsıyorum.

Ben İzmirde Sen Bursada olsanda,

Benim Dünyam böyle her zaman mutsuz,
Olacağı hiç aklıma gelmezdi.
Alın yazım mı bu? kimsiz kimsesiz,
Kalacağım hiç aklıma gelmezdi.

Bakıyorum her yer bana yabancı,

Ateş düşmüş için için yanıyor
Dokundukça yaralarım kanıyor
Beni böyle gören serhoş sanıyor
Bu benim dertlerim bitmiyor doktor

Çok düşündüm bu kaderi bozmayı,

Pınarın başında testi dolduran,
Elleri kınalı bir güzel gördüm.
Göremedigim günü,beni öldüren,
Canımı aşkımı ben, ona verdim.

Acep yolum hergün burdan geçermi?

Bugün çok sıkılıyorum sanki çıkacak canım.
Yatsamda uyumuyor,ağırıyor her yanım.
Bu ne talihsiz kader acımıyormu bana.
Alacaksan çabuk al, bir can borçluyum sana

Bu gün çok sıkılıyorum derdim çok kederim çok

Gül kokulu güler yüzlüm,
Dudu dilli, tatlı sözlüm.
Sen gülünce,güler yüzüm,
Gülüşün,öldürür beni.

İki dost,iki arkadaş,

Hayelin gözümden hiç silinmiyor,
Gündüzlerim sanki uzun bir gece.
Yokluğun içimde sevdan dinmiyor,
İsmin dudağımda sanki bir hece.

Bırakıpta gittin, neyapayım ben,