Sepya Şiiri - Deniz Ercivan

Aya baktım ay balkıyordu...

Bir dizi ışık muhbiri dal uçlarım
Genişletti içime nilüferli bir göl
Tuttum menevişli bir örtü zamana
Söğüt dalıydım ince ince salındım düşüme

Salıncağında bulut ıvmesi.
Kamış gıcırtılarında kesildi göğün dili.
Tüm sözcükler talaş yontusu
Döndüm toz döküldüm göğün eteklerine...

Hiçbir bir maviyi çağırıştırmayan kör kader.
Bakracında hep yağmur suyu
Başım gözüm için...
Uzattım uzun boyunlu zürâfa ki geçmiş.
Tüm duvarlara daraldım
Elim, yüzüm pelte kesti

Tanrı uman pencere kıyısında
Uzun uzun tavsadı tüm bekleyişler...
Usulca bıraktım duaları cam önüne
Ve kapattım pencereyi...

Ne çok benzeşmişti kanla hüznün rengi birbirine.
Tepeden tırnağa bir fotoğrafa sepya çizdim bizi.
Döndüm baktım bir mesih kendi tarihini
Çarmıh gibi yüklenmiş içimde yürümekteydi...
İçime ayna tuttunca gördüm...

Aya baktım ay balkıdı çivisini...

ekim 2013