Emine Genç - Sepet kavgası...(Anı) Şiiri ...

Yıl 1975, aylardan “Haziran” kirazların olgunlaştığı ve bollaştığı bir zamandı.Henüz 6 yaşımda olmalıyım tam olarak hatırlayamıyorum.

Annem, ben, ağabeyim ve küçük kardeşim köye gitmiştik. Ben köyde doğmuş ve iki yaşında iken şehre yerleşmiştim fakat şehre bir türlü alışamamıştım. Daha o zamandan belliydi sevdiğim şeylere tutkuyla bağlı olduğum. Köy değince aklım başımdan gidiyor çığırımdan çıkıyordum. Köyü ve dedemi çok seviyor ve özlüyordum. Özellikle içerisinde kaybolacak kadar büyük olan bahçemizi çok seviyordum. Evimiz bu bahçenin içindeydi her türlü ağaç vardı bahçemizde. Ayva, Vişne, Erik, Badem, Ceviz, İncir, Kayısı vs. Ve özellikle benim bir ağacım vardı ki hiç tepesinden inmezdim. “Akasya” o Ağaç şu an hala ayakta ve eskisi kadar kocaman gelmiyor bana. Adeta biraz fazla küçülmüş gibi(!) .
Bir kedi gibi tırmanırdım o ağaç’a iyi hatırlıyorum ve bu yüzden hiç yaralarım iyileşmezdi. Çünkü her defasında biraz daha yukarı tırmanmaya çalışır ulaşabileceğim en yükseğe kadar çıkardım ve ince dallara geldiğimde dal beni taşımaz kırılır, muhtemelen ben aşağıya çakılırdım. Bu yüzden de her yerim yarık ve çiziklerle dolu olurdu. Bacaklarımın morlukları ve dizkapaklarımın sıyrıkları bir türlü iyileşmezdi.
Güzel ve güneşli bir gündü. Kiraz toplamaya..bağa gidecektik. Köyde yaşarken bizim odamızın tavanında her zaman asılı duran sepetlerimiz olurdu. Kardeşlerimin ve benim. İçinde bizim nevalelerimiz bulunurdu. Dedem şehre gittiğinde aldığı şeker ve bisküvileri bize paylaştırır bizde onları sepetlerimize koyar canımız istedikçe sepetten alır yerdik. Ben kiraz toplamaya giderken kesinlikle sepetimi yanıma alırdım ondan hiç ayrılmazdım. Çok sevimli ve tam bana göre minicik bir sepetti bu. Babaannem köye gelen sepetçi Çingenelerden almıştı o sepetleri.
Kardeşlerimin sepetlerine ne oldu, hatırlayamıyorum ama benimkine hiçbir şey olmadı hala benimle yaşıyor  Eve girdim kaldığımız odaya gidip sepetimi aldım ve bahçeye çıkıp bağa gideceğimiz zamanı beklemeye başladım. Tam o sırada ağabeyim sepetimi kaptığı gibi kaçtı.
-Bu sepet artık benim oldu..oh ya canıma değsin, vermeyeceğim işte..diye bağırmaya başladı. Ben de ağabeyimin peşinden koşmaya ve onu kovalamaya başladım.