Senzlik Adına Şiiri - Roger Dawînî

Ben bu sinsi karanlıktan,
En ücra-ince duygularımı,
Talan eden bu tozlu şehirden,
Ansızın vurup giderim..
Seni yüz üstülüklerinle yaşanmamış,
Bir an gibi birdenbire silerim…

Senin o katran-kara gözlerinle anlam bulan,
Dizelerimi ve şiirlerimi;
Seni hatırlatan anlar oldukça,
Sessizce kendi kendimce söylerim…

Bilirim;
Sensizlik içime hapsolur..
Sevgimiz dağın doruğunda,
Umarsızca,yalnızlıktan üşüyen,
Nuh’un gemisi gibi yıllarca kahrolur! ! !

Belki…
Belki bir zaman gelir…
Askıda öyle sessizce yalnız kalır;
Ömür boyu ‘’ben’’ kokan gömleğin.
Benden ayrılmayan,yakama yapışık kalan..
Tek şahıs olur sensizliğin!

Kah senin adına bensizlik,
Kah içimdeki sensizlik…
Alır başını gider,
Arta kalır amacı olmayan bir eylemsizlik! ! !
Ve…inan hiçbir an düzelmez,
Bu beynimdeki dengesizlik…