Senzisken. Şiiri - İsmail Adanır

Efkâr gönlün, en davetsiz yaveri.
Çare sensin, ben burada sensizim.
Ummansın sen, kaplamışsın her yeri.
Hayat sensin, ben hayatta sensizim.

Bugün yine bir garibim, ağladım,
Coştum, taştım, deli – dolu çağladım.
Her şeyimi varlığına bağladım.
Umut sensin, ben umutsuz sensizim.

Güneş sanki kararıyor yarensiz.
Kabarıyor, kuduruyor bak deniz.
Her şey silik, görünmüyor bir tek iz.
Liman sensin, ben enginde sensizim.

Yağmur yağar bak her taraf ıpıslak.
Yanık, kuru, parça parça ve çatlak,
Zerre suya hasrettedir bu dudak.
Rahmet sensin, ben çölleşmiş sensizim.

Titrer gönlüm, ateşinle revnaklı.
Düğün mü var? Genç kızlar hep duvaklı.
Bunlar kefen. Gerçeklerse yasaklı.
Gerçek sensin, ben hayalim, sensizim.

Sevmek böyle olmaz elbet bilirim.
Sevgi hayat, ben bu dertten ölürüm.
Düşe kalka hep izinde yürürüm.
Hedef sensin, ben kaybolmuş, sensizim.

Hasretinle kahrolsam da mahvolsam.
Senin için vatanımdan kovulsam.
Sana doğru gelir iken kaybolsam.
Maveramsın, ben sensizken bensizim.

İstanbul-1985