Sensizlikte Sen Şiiri - Faruk Doğan 2

Sessizlikte Sen

Gecenin koynunda bir yalnızlık var,
Adını fısıldıyor rüzgâr her an.
Yıldızlar bile senden iz taşırken,
Ben nasıl unuturum o bakıştan?

Kelimeler yetmiyor anlatmaya seni,
Bir tebessümün bile sarar gönlümü.
Kalbim hâlâ senin sesinle çarpar,
Zaman durur, özlem yakar içimi.

Bir fotoğraf kaldı elimde solgun,
Bakınca gözlerin düşer aklıma.
Her şiirde bir satır sensin yine,
Her şarkı başlar adınla, adınla…

Gözlerim daldığında uzaklara,
Orada hep sen varsın, sessizce bakan.
Bir düş gibi geçtin ömrümden belki,
Ama izi kaldı, derin, kanayan.

Gittiğin günden beri eksik zaman,
Saatler ağır, günler hüzünle dolu.
Bir gülüşünle aydınlanırdım ben,
Şimdi karanlıkta kayıp her yolum.

Nefesimde saklı son sözlerin,
Bir “hoşça kal” kadar keskin ve buruk.
Hâlâ kulağımda çınlıyor usulca,
Sanki dün ayrılmışız gibi dokunaklı ve soğuk.