Sensizlikli Yeni Bir Güne Daha Girerken...

Bak sevgili!
Sensiz bir yeni günü
Daha çiğnedik geçtik işte.
Sessiz sessiz
Zaman geldi geçti.
Bu aralar yalnızlıkla,
Sözleşme imzaladım.
İşe girdim yanına.
Hem zanaat
Hem sanat
Yapar oldum.
Çoğul eklerini
Etrafımdan
Bir bir kovdum.
Sensizlikle yaşıyor
Yaşlanıyorum.
Beni yaşlandıran
Biraz da o.
Sessizlik yanaşıyor
Yakınlarıma.
Sokak lambalarıyla
Arkadaşlık eder oldum.
Bir pastahaneye
Girdiğimde mesela,
Masada karşımdaki
Sandalyeyle konuşuyorum.
Yahut sahil kenarında
Küçük eski bir sandal ile.
Ne derseniz diyin bana!
İster deli
İster divane.
Garipseyenler çok oldu.
Yalnızlık gibi
Onlara da alışır oldum.
Düşünüyorum da
Bir adam onca insan içinde
Bu kadar çok mu
Yalnız hisseder kendini?
Ama yine de
Açmadım kimseye
İçimi,kendimi.
Artık kimseye
Güvenmiyorum
Güvenemiyorum ki...
Bir köpek görürüm
Kıyılarda köşelerde,
Bazı insanlar
Onun kadar sadık olmuyor
Ne garip
Ne yazık değil mi?
Bazen hayata
Çok kızar oluyorum.
Dünyaya küfür üstüne küfür...
Suç onda değil ki
İçindekilerde...
Bazen öyle bir oluyorum ki
Ölümü yahut kıyameti
İple çekiyorum.
Ağlıyorum halime
Dünyanın haline.
Çünkü sevgiler,güvenmeler
Kaçmışlar bir yerlere
Yoklar artık.
Mumla arıyorum onları.
Acaba nerelerdedirler ki;
Kaderin içine
Yaratan serpiştirmiş midir ki?
Ama bir şeyi çok iyi
Anlıyorum;
Hayatın bana yaptığı
En komik espri,
Şu aşk dedikleri....