Sensizlikle Bir Hafta Şiiri - Emrah Tekin

Özlem mi, hasret mi yoksa yollar mı ayrı koyan?
Kimsenin bilemediği, anlayamadığı gibi,
Beklemek, durmak istememek buralarda,
Zamanın duruşunu yaşamak,
Şahit olmak akrebin yelkovana hasretine…
Belki de bir bahane aramak,
Her bahaneyi, sonunda sen yoksun diye kabullenememek,
Beklemek, beklemek, boş boş beklemek,
Telefonu elinden düşürmemek,
Belki sensindir diye, belki sendendir diye,
Dünyaları durdurmak, anı yaşayamamak,
Ve hayal kırıklıkları…
Küçük ama ağır gönül parçacıkları.

Ve bir telefonla duaların kabulü.
Sen değil miydin zaten dualarımın kabulü,
İnancın yeryüzünde ki ispatı,
Sen değil miydin yeniden hayata bağlayan, kopmak üzere olan son daldan.
Yine sen değil miydin, o daldan tutunarak hayatımın merkezine ulaşan,
Sendin sen, ben benden geçmiş iken, beni yeniden sevebilir yapan.
Belki de bundandı, evet evet tam da bundandı,
Yokluğunun tedavisinin yine sadece sen olan hastalığı.

Geleceğim ben yanına, sonsuza dek biz olabilmek için buradayım.
Biliyorum sende özlüyorsun, belki de eskidi hayalinde ki yüzüm.
Ama şunu bil ki; kalan özler ama giden kahrolur.
İnsan seviyorsa eğer ki gönlümü vermişim; biter, mahvolur.
Geri de bırakmak yok mu?
Terminalde sallanan o eller, son öpücük, son gülümseyiş,
Hep son kalır,
Hep adınla kalır.
Sonra herkes sana benzer, herkes senin gibi bakar.
Kavuşana kadar hep o an canlanır akıllarda.
Sebepsiz, aptalca bir gülümseme kaplar yüzünü.
Kimseden utanmazsın, baksalar, gülseler umurunda olmaz.
Durur zaman sadece son bakışındır o an akan.

Ve bir hafta bir yıl olur ardından.
Akmaz zaman,
Yaşanan onca sensizliğin ardından,
Huzur dolar için, biter çile,
Boş bekleyişler yerini kavuşma heyecanına bırakır.
İlk günkü gibi bir heyecan kaplar,

Sensiz çok zor geçen bu hafta,
Bir tek cümle bırakır akıllarda,
“Hasretin nazlıdır, nazlıdır Hülyam”
Budur belki de sensizliği kabullenemeyen beni,
Senle olabilmek için sensiz kalmaya alıştıran hasretin nedeni.