Sensizlik Yağmursuzlukla Eşdeğer

şimdi tenin kokuyor gece
bi'ağaç kumunu yadırgıyor
kuruluğun hüznü bu
sensizliğin,
yağmursuzluğun hüznü
sensizlik yağmursuzlukla eşdeğer

çok çalışılmış bir ders kitabının
son hecesinde yakalıyorum seni
umut kuşanmış gelecek günler için;
kitabı ele veren bir şifre gibisin

sen
yarı açık yalnızlıkların
görüş günlerinde bulduğumsun;
mahkumun demir parmaklıkla /
arasındaki yakınlık
bir de

aşk; eğer bir cellatsa
ve altımdaki sehpaysa tek derdi
onu beklemeden kendim atlıyorum
yeter ki darağacına borcum kalmasın
Varsın kaygılı dalgalara
liman olsun esrik duruşum
hayatı duru deminde yaşayamamam
iveceliğimdendir
bunu da düşerim
aykırılıkların güncesine

acemi bir bahçevanın
makasıyla değiştiriyorum şimdi dilimi
yüzümü ödünç veriyorum sevgiliye
bedenim köksüz ve kaygılı
ormanda kesilen ilk ağacım
vakitsiz öten horoz yani
gecenin içinde asimine oluyorum
kendi kalabalığımla
yokluğun kuraklığın diğer adı (!)

beklentilerim çöl kadar büyük ve yalnız
bırak kurağımda açayım
yaşamımdaki en büyük özlem olarak kal
ki;
ağrı ve aşk unutulmasın

her gece derin bir boşluk
açmazda kundaklıyor özlemi
kuraklık / kuraklık / kuraklık
arkasından yine
yağmursuzluğun hüznü
diyorum ya;
sensizlik yağmursuzlukla eşdeğer (!)

ve ben
sensiz yanlarıma
şiir sürüyorum şimdi (!)

ıslak duvardan kayan
bir kertenkele ürkekliğiyle baş başayım.