Sensizlik Vebaliydi ki Çekti.

Sensiz geçen her an'a dargın yüreğim,
Ne gecelere sunmakta uykuyu,
Ne de doğan güne 'günaydın'
Ve ne de akşamın gurubuna 'güle güle'dedi...

Şu ana dek; Süregelen hasretle,
Sızılanması dinmedi bir nebze,
Ne çıkabildi dağına,
Ve ne de düzlüğüne inebildi...

Ne denizinin sahhilinde dolaştı,
Gelecek bir gemi beklercesine...
Ve ne de rüzgara ıslık çaldı,
Senden kopup düştüğü yerde kaldı...

Bir daha fılaşları patlamadı seherine,
Mehtabı esirgedi ay gecelerine,
Takılıp dondu gözler yıldız kümelerine,
Senden koptuğu yerde yıkıldı kaldı...

Ne kuşların cıvıltıları avutabildi,
Ne baharın sümbül kokuları,
Ne üşütebildi yağan karlar,
Ve ne de sağanak yağmurları ıslattı...

Tozlandı raflarda sensiz kitaplar,
Öksüz saniyeler,hızlandı dakkalar,
Eskisi gibi ötmedi sazımın teli,
Ne de elim mızrabı şevkle vurabildi..

Ve sensizlikten bana bende kalan,
Unuttum desem inan ki yalan,
Çöker bir yanım,diğeri heyelan,
Sensizlikler vebaliydi ki çekti.