Sensizlik ve Yalnızlık Şiiri - Ozan Efe

sen ankarada
ben burada
bu gece yalnızım
ve sensizim

karabasan gibi
ağrıtyor içimi
ev odaları boş
yatak buz gibi

şehrin kirinde
sensiz soluyorum
pardon soluk almak zor
boğuluyorum

inadına astım ilaçlarım
çantada duruyor
almalıyım
biliyorum

atatürk parkı da
benim gibi
yaz günlerine özlemli
ağaçların içi karanlık

şehir yutuyor gürültüyle birlik
yaşam belirsiz
koşuşturmaca
gidip gelmeler

yalnızım ve sensizim
say denizli sokakları boş
kimseyi gördüğüm yok
farketmiyorum

karcı dağının soğuğu
işliyor sokaklara
acı esip yalıyor
bense yanıyorum

çocukları selamla
en kısa anda dön
cankurtaran sesleri
acıtyor içimi

baykuşlar köyde kaldı
can yoldaşım olurdu
güvercinler üveyikler
kumrularda yoldaş olurdu

ne sevdiğim kuşlar
var yanımda
ne çocuklarım
ne de anası

o kadarım dahası
sanal dünyasında
geziyorum
yalnızları seziyorum

o kadar çoğuz ki
yalnızlık mülk olmuş
tapusu sevilenlerde
vuslat denilen yerde

200109 denizli