Sensizlik Seslenince Şiiri - Ali Türkmen

Keşke alsaydın canımı da
Bitirseydin her şeyi bir nefeste
Başlatmasaydın cümlelerimi, o aciz keşkelerle
Pişmanlıklar mahkûmdur, daima keşkelere
Hayalin kilit vurur bütün düşüncelere.
Hayalinden başka feryadımı duymaz kimseler
Gerçeğe dönerdi hayaller, bu aşkı hissetseler
Aşkın gönlümde yanar, yanar kor olur
Gönlümde açan güller solar, dalında kurur
Hayaller zulüm olur, zalim sen olursun
Zulmün bitirir beni, sensizlik seslenince
Aklımdan çıkmayan sevdam uzak mı düştün mesafelerde
Gel desen düşmez miydim ardın sıra peşine
Deseydin ki Çin’deyim ben, tut ki Yemen’de
Kaf dağında olsam arar bulurdum seni
Ama isem açar gözlerimi, görürdüm seni
Sensizlik gözlerimi yuvasında eritir
Kesilir ses soluk nefesler kesilir
Gözden gönülden geçtik, candan da geçilir
Can tadını unutur, sensizlik seslenince
Sevdan düşürür gönlüme, sensiz saikalar
Sevdan suya düşer, deryalar taşar
Sevdan kara sevdadır rengi aşikar sana
Sevdan ki karanlık gecelerden kara
Gecenin karanlığına, şafakla açılırken yara
Varlığından başka, güneş doğmaz sevdama
Geceler kaybolurken, sevdam şafağı karşılar
Geceler bile şaşar, sensizlik seslenince
Aşina bir yüz arar gözüm her yerde
Adın türküleşmiş artık, susmaz dilimde
Ufak bir kıvılcım dahi, koca bir yangın olurken
Ümitler son bulur mu seven gönülde
Yılların yangını gönlümde soğumak bilmez
Ay düşer, yıl düşer, deli gönül durulmak bilmez
Aşkın gönlüme sığmaz, gönül teninde durmaz
Gönül bendini yıkar, sensizlik seslenince
Ne söylesem artık, kâr etmez sana
Bitir artık şu ayrılığı Allah aşkına
Onca yıl diller döktüm de sana
Sonunda ayrılık mı çıkacaktı bahtıma
Sensizliğin eseridir saçlarıma yağan karlar
Ben yalan desem manzaraya, muhaliftir aynalar
Sensizlik aynada biter, aynalar çatlar
Gerçekler aynaya yansır, sensizlik seslenince
Aşk denilen heceyi hecelere sersemde
Sana olan aşkımı mısralara döksem de
Yine de bir damlası mana bulmaz kalemde
Kalem düşer elimden, artık gözlerim konuşur
Gözlerim gözlerinle artık hayallerde buluşur
Hayalin gözümde tüter, dinmeyen yaş misali
Gözlerim hayaline küser, sensizlik seslenince
Sensiz sesim kesilir sensiz sesler kesilir
Sensiz ne bir ses düşer nede bir nazar
Yokluğun ki zamansız mezarımı kazar
Gurbetten gurbete giderken zaman tükenir
Vuslat ağlar gönlümde, sensizlik seslenince
Sensizliğin narası çınlar artık kulaklarım da
Hasretlerin en içlisi vurur dudaklarımda
Senin değil sensizliğin sesidir bu
Yılların dinmek bilmeyen, çıldırmış özlemidir bu
Yokluğun yok eder beni ecele davetiye çıkarır
Yokluğun serseri bir kurşun olur, sensizlik seslenince…