Sensizlik Serenadı

Sen de git sen de bırak beni
Karanlıklar içinde kalsın gözlerim
Artık dursun bu kalbim sen de unut beni
Tek söz etmem arkandan
Konuşamam da zaten
Senden sonra söylediğim her söz
Sadece yarama tuz olur artık

Bir hırçın fırtınaydı içimde sevdan
Şimdi durulur bu can gidişinle
Hüzünlü bulutlar çöker gözlerime
Bir daha bahar gelir de bu şehre
Son olması yaralar beni

Çok korkuyordum biliyor musun
Bir daha güneş açmayacak diye
Ama artık biliyorum yine açacak güneş
Fakat artık aramıza girecek nankör bulutlar
Bir daha buluşamayacak ellerimiz
Bir daha hiçbir gün aymayacak bize
Kuşlar eskisi gibi kanat çırpmayacak
Yıldızlar başımızın üstünü süslemeyecek artık
Ay ışığı vurmayacak üstümüze
Kuzey ışıkları parlamayacak artık gözlerinde
Ayrılığımız kıyamet olacak insanlığa
Ve senin gidişinden sonra sadece
Kasvet ve hüzün kalacak bu dünyaya

Bilmiyorum kaç kere sararıp solmuşum
Bilmiyorum kim bilir kaç bahar geçirmişim
Umurumda da değil zaten
Sadece çok zor oldu geçen bunca zaman
Fırtınalara kafa tuttum da
Sensizlik vurdu beni her seferinde
Sahi niye yoksun ki sevgilim
Sen benim umutsuz günlerimin yarınıydın
Şimdi bıraktın beni geçmişin tozlu yollarına
Ve boğulup gidiyor anılar içinde bedenim

Ve geldi artık serenatımın vakti
Sensizliğe ve sessizliğe delice bir serenat
Siliyorum gözlerimi ve huzurundayım sensizliğin
Tek bir ses bile yok
Sadece ben ve sensizlik
Bırakıyorum kollarına kendimi sensizliğin
Sadece huzurlu bakışlarım var
Onlar da kabullenmişliğin huzuru
Ve sevgili anlıyorum artık
Bu kabulleniş yokluğundan da ağır.