Yakılmış Mektup Şiiri - Taner Tuğrul Teke

Sensizliğin yüreğimde ki hastetlik pasını silemedim
Ben bir tek sana yâr dedim, yâdını zahiren bilemedim

İşte bu yüzden terketmeliyim bu şehri
Bu şehir öyle bir girdâba soktu ki beni

Nerde gezinsem gözlerim seni arıyor
Kime baksam karşıma sensizlik çıkıyor

Karanlık bir hücreye kapatsam kendimi diyorum
Aklımı da o hücreye hapsedemem ki biliyorum

Güneş bedenimi ısıtsa, ellerinin sıcaklığını hissederim
Ay ışığı yüzüme vursa, gözlerinin parıltısı zannederim

Artık sensiz ben bu şehirde bir hiçim
Bırakta hasreti gözlerinden yudum yudum içim

Bir kasırga alsın götürsün beni, senin olduğun yere
İster toza bürüsün, isterse parçalasın yüz bin kere

Ben bu şehirde duramam, her yer boz bulanık gözümde
Çıldırırcasına bir ses sanki düğümlendi sözümde

Zaman geçmek bilmiyor, sana kavuşmaya saatler var
Saymıyorum günler, aylar, yıllar, hepside içime dar

Şimdiden öldürürcesine bir heyecan kapladı içimi
Yanına vardığımda gözyaşlarımı tutamazsam yerimi

Sende tutma gözyaşlarını, o yaşlar ki kavuşamayan sevdalıların yüreğinden damlayandır
Sakın çatma kaşlarını, hazan uğramasın cennetül ayânına

Yorgunum, yılların hastet birikimi var üzerimde
Dağılsa keşke şu efkârım, görünür var gözlerimde

Acuçlarım ıpıslak, tedirginliğim diz boyu
Ya sana kavuşamazsam e bir ömür boyu

Hükmüm geçmiyor zamana, daha çabuk diyemiyorum
Ne var ki zaman koşsa bile, ben halâ emekliyorum

Bu mektubu al oku..!!
İçten ve riyâsız gönül kaleminden dökülü

Kimbilir belki de sana gelmiştir..
Söylenecek söz kalmadı, belkide geçen çoktan geçip, biten çoktan bitmiştir.