Sensizlik Sendromu Şiiri - Hatice Atak

Hissizleşiyorum.
Bir şizofreni başlangıcı bu aşkın sonu
Tıp koyamasa da adını, ben biliyorum
"Sensizlik sendromu…”
Güzel şey seni sevmek
Sen gibi bakmak, sen gibi gülmek,
Sen gibi hissetmek güzel
Benden çok sen olabilmek çok daha güzel...
Kanımda ki nikotinsin sen.
Kessem bileklerimi,
Sen kanasam...
Yanar mı canın?
Sensizlik sendromunda hissizleşmişken
Seni hissedebilsem,
Duyar mısın?
Psikopat gecelerden geliyorum,
Kirlendim biraz.
Üstüm başım
Sen kokuyor…
Bu şehrin kokusu bile
Seninkini bastıramıyor.
Ne şiirlerim var benim,
Sana yazamadığım, okuyamadığım, söyleyemediğim…
Yazarsam dayanamaz,
Asarsın kendini...
Senin de aynı sendroma girmeni istemem
Benimki sadece,
Sen meselesi…
Her sokağında ayak izim var bu şehrin.
Her köşe başında bekleyişlerim,
Ve bütün kaldırımlarda hayallerim.
Çıkışına izin vermek istemiyor gönlüm
Şehrimde kalsan kâfi!
Ben sensizlik sendromunda boğulurken,
Uzaktan izlediğin bedenim,
Sensiz hüsrana uğruyor.
Biliyor musun?
Bu şehir artık bana zindanoluyor.