Sensizlik Savaşı Şiiri - Şafaknur Yalçın

gecenin matem melodisi sardı her tarafı

her bir canlı uyudu,su bile,rüzgâr bile

ben hâlâ ayak diriyorum

bütün benliğimi kaplayan sensizlikle savaşmaktayım hâlâ.

o, keskin bir hançer gibi yüreğime saplanan gözlerin geliyor aklıma

bir süvâri gibi ayaklanıyorum,gözlerim tüfek oluyor

süngüsüne yalnızlığımı takarak deliyorum zifiri siyahı.

kızgın lâvlar gibi,yakıp kavuran bûselerin geliyor akıla sonra

her bir hücrem ayaklanıyor bu kez,meydan okurcasına sensizliğe...

karanlıkları yırtan,

güneş gibi doğan,

meltem gibi ruhumu okşayan sesinde şimdi sıra

beynim isyanlarda bu kez,

dört nala koşturan bir at gibi şahlanıyor

çaresizlik kılıcını kuşanarak...

sonra yüreğimi teslim alan yalnızlık geliyor üstüme,üstüme

savaşı kazanmanın verdiği alaycı bir tavırla

-“teslim ol.direnme..! ”

artık benimsin,der gibi

çaresizlik deryasında boğulacakken,yüreğimden gelen ses “hayır” diyor

tek kişilik ordumla bile olsa,

anılar mâhzenimde sakladığım,hançer gözlerini,

barut bûselerini

ve

sevginle dolu kalkan yüreğimi yanıma alarak

sensizlik savaşıma devam ediyorum bir tanem.

biliyorum;

Kazanacağız…!