Sensizlik Ölümden Beter Şiiri - Canan Özer

Yine yağmur var İstanbul’da,
Yine sen geldin aklıma.
Kim bilir şimdi neredesin,ne sevinçlerdesin...
Ben buralarda sensiz,mutsuz,
Sen belkide birlikte gezdiğimiz yerlerdesin...
Benim fikrimde sen,geçmiş günlerdeki o güzel gözlerin.
O,o bana “bitanem” deyişin…
İlk tanıştığımız günü hatırlıyor musun?
Benim kırmızı elbisem,senin yakandaki pembe gül.
Ne kadar da mutluydum oysa,
Ne kadar da huzurlu…
Ama gurbet eller ayırdı bizi.
Kimse ama kimse ayıramaz ellerimizi.
Ellerimiz ayrılsa bile,yüreklerimiz asla bırakmaz birbirini ve kalbimiz unutmaz sevdiğini…
Gittiğinden beri; ben seni çok özlüyorum.
Sen özlüyormusun bilmem…
Hani,hani eskiden sen bana,bende sana;
“Seni seviyorum.” derdik ya,
Sen yoksun ama ben hala hayaline bile olsa;
“Seni çok ama çok seviyorum! ” diyorum…
Söyle beni duyuyor musun?
Bu sevenlerin çığlık çığlığa ağladığı gecelerde,
Söyle beni duyuyor musun?
Söyle duyuyor musun?

Hatırlıyor musun ilk beni gördüğün günü?
On dört Ocak’tı,ben yaya geçidinden geçiyordum,
Sen karşıma çıktın arabanla…
Az kalmıştı,biraz daha hızlı gitseydin belki de ben şu anda yaşamayacaktım!
O güzel gözlerinin kahrıyla çekmeyecektim dünyanın kahrını…
Keşke,keşke o gün bana çarpsaydın ve ben ölseydim!
Keşke seninle tanışmasaydık,yaşamasaydık o günleri…
Keşke ayırmasaydı gurbet eller bizi,keşke ölseydim…
İnan ki sensizlik ölümden daha beter be gülüm!
Sensizlik ölümden daha beter!