Sensizlik Ölüm Şiiri - Emine Yilmaz

Sevdigim yoklugun sigmiyor gecelere
Gözüm hic birseyi görmüyor
Hersey sen oluyor icimde
Hava sen oluyor gök sen oluyor
Böyle boyun bükmek karanligin koynunda, hayallerimdeki sana sarilip,
Basimi omzuna yaslayip sabahlara kadar aglamak zoruma gidiyor
Kirpiklerim islak,yanaklarim islak,dudaklarimda yakarislar
Gel be birtanem caliver ansizin kapimi
Karanliklarim dagilsin
Nehirlerim cossun yeniden
Umutlarim günese dönsün yüzünü
Artik sensizlige gücüm yetmiyor
Darmadagin oluyorum
Volkanlar kayniyor yüregimde
Lavlari eritiyor hücrelerimi
Her saat her dakika her an
Milyarlarca kez yeniden yaniyorum
Yorgun düsüyorum
Soluyor tenimin rengi
Dudaklarim kuruyor safaga dogru
Tarigi göremiyorum
Ve her sabaha bir ceset birakiyorum kendimden
Ah be birtanem
Sensizlik en bitimsiz ölüm
Dön gel ne olursun
Sensiz yasamiyorum