Sensizlik o kadar da acıtmıyor canımı. Zamanla kabulleniyor insan, alışıyor. İlk başta zor gelir sanıyorsun, ama sonra fark ediyorsun ki bazı yaralar kendi kendine kapanıyor, bazı eksikler yerini huzura bırakıyor. Sen yoksun, evet, ama içimde bir boşluktan çok, bir sakinlik var artık.
Belki de senin yokluğun, bana kendimi bulmam için bir fırsat oldu. Seninle kaybettiğim huzuru, şimdi kendi içimde arıyorum. Günler geçtikçe, sensizliğin yük olmadığını, aksine beni hafiflettiğini görüyorum. Hayat devam ediyor; sen olmadan da gökyüzü aynı, nefes aldığım hava aynı, içimdeki umut aynı.
Sensizlik o kadar da acıtmıyor canımı. Çünkü artık anlıyorum; bazen insan, bazı şeyleri geride bırakarak kendini tamamlıyor. Ve işte o an, eksik sandığım şeyin aslında bana yük olduğunu fark ediyorum. Şimdi içim daha hafif, daha huzurlu.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta