Sensizlik hergün ölmek demekmiş

Bir bak.
Gözlerimin içine,içine bir bak.
Bu bir düş degilki kaldırsınlar uyanayım.
Dolu, dolu digilmi yaşananlar.
Söyle hangisini unutayım.
Artık bir bu şehre inat.
Birde sana inat nefes alıp veriyorum.
Sanma,ki kalmadı hiç umudum.
Her sabah umutla dogan güneşten,borç istiyorum.
Şimdilerde yitik bir sahil kenarındayım.
Yarım kilo yemle balıkları besliyorum.
Ve bir yarım ekmekle kendimi.
Artık hiçbirşeye isyan etmiyorum.
Bunada olsun diyorum.
Buda geçer diyorum.
Buda geçer.
Bak gördünmü.?
Geçti işte.
Ne senden bir eser kaldı.
Nede ben bir eserde.
Hem şimdi daha iyi anlıyorum.
Kendi kendileriyle konuşanları.
Bir buruşuk resimle.
Önüne gelene gördünüzmü diye soranları.
Daha iyi anlıyorum.
Aklımda senden kalan iki cümle.
Umutsuz yaşayamaz bir insan demiştin.
Oysa benim tek umudum sendin.
Birde insan birkez ölür demiştin.
Lanet olsun yalanmış.
Sensizlik hergün ölmek demekmiş