Sensizlik Hep Hüzün Şiiri - Kamil Aydemir

boğa yılanı gibi ayrılığın kolları
gözlerime çizerken yolları
açlığıma katık yaptım serin imbatları
karıştırdım gördüğüm bütün çöpleri
ey özlemi bende derin sevdiğim
senden bir şeylerdi aradığım
hep eli boş döndüm sensiz akşamlarıma
bulsaydım kırmızı bir gül gibi gelirdi bana
içtiğin sigaranın izmariti
yalnızlığımın ayazında kırarken dişlerimi
pardösülerin en iyisi olurdu saçının bir teli
ben sokaklarda seni arıyan serseri
sevdasına boyandığım
tut artık boranlarımdan uzattığım eli
yüreğime yagdırıyorsun karları

martılar türküsüz kapatıyor perdeleri
kırık duygularımın kanatları
artık şahlanmıyor gönlümün atları
kelebeğin kanatlarında dans edecek kadar
aşk sarhoşu olurduk
çiçeklerin yamaçlarında en mahsum yanımızla
birbirimize soyunurduk
bana yaşatan senmişsin baharları
aşarım senin için yalçın dağları
ah sevdalı yüreğim yaralı
ödüllendireceğim senden haber getiren kargaları

mutluluğu sen öğrettin bana
keşke öğretmeseydin ayrılığı da
ayrılık içiyor ciğerlerim
damarlarımdan kan değil anıların geçiyor
yazılmamış şiirin en aşk kokan imgesinden
memleketimin yitik sesinden çıkıp gelsen
öksüz çocuk gibi ellerim
ve üstüme yıkılan hayatın altından sağ çıkarım

kaç kere nü yakaladım güneşi
sen sandım tutup sarı saçlarından
öptüm alev dudaklarından
farksızdı ilk deneyimlerin yaşandığı
etini satan adsız kadından
oysa dudakların anahtarı olurdu dudaklarımın
içime gözlerin dişiliği akardı
hayat aşk kokardı
ve mutluluk dökülürdü her yanımdan

biliyorduk heybesinde hep ayrılık olduğunu güzün
hani gözlerine hasreti kaçırmayacaktık gündüzün

yüreğimin tellerinde yokluğun oturuyor
içimde her gün bir başka güzellik kuruyor
yıldızları sağıyorum sensiz akşamlarıma
karanlıklarımda ay bile boğuluyor
şahdamarı yaralı hayatın neresine mavi çalıyor
beni yaşama boyuyan yüzün
sessizlik acı doğuruyor
sensizlik hep hüzün