Sensizlik Hayali Şiiri - Yasemin Kurt

Sokağın başında seni bekliyorum.
Ben her gece ve her sabah burada,
Yanlızlığın pençeleri arasında seni gözlüyorum.
Gölgen oldum ama sen beni bilmiyorsun.
Ayrıyım senden ama inan senle yaşıyorum.

Tren raylarında yürürüm bazı zaman,
Ölümün sıcak nefesini ensemde hissederim de,
Bir adım kaçmam o raylardan.
Beyhude yaşıyorum ama sen varsın diye,
Ayrılmak gelmiyor,kopamıyorum bu hayattan.

Bazı zaman denizin dalgalarına bırakıyorum kendimi.
Nefes almak veya almamak beni üzmüyor.
Ben sensiz zaten nefes alamıyorum.
Dalganın vurduğu ve batırdı her yer ödül geliyor bana.
Ama olmuyor bir balık gibi takılıyorum yine,
Hayatın kader ağına, oynuyor zalimce benimle.

Yada bir dağ başında buluveriyorum kendimi.
Gören umursamaz belki görmüyor beni.
Aslında herkes senin gibi.
Kör ve sağır olmuşsunuz, anlamıyorsunuz beni.
Ama yinede haykırıyorum boşluğa,
Seni seviyorum aşkım diye feryadım dağlarda.

İşte yine sokağın başında ve akşam karanlığı basmakta.
Ezan sesleri bazı zaman sela gibi gelir kulağıma.
Ne zaman bir cenaze görsem içinde ben varım sayarım,
Ama olmam, bakarım hayatın dalında ben oturmakta.

İşim, gücüm, ailem, sen mi oldun ki; ben bu sokakta beklemekteyim.
Mevsimler bile üzerimden gelir geçer ama ben ağlamaktayım.
Anlamazsın beni ve anlatamam kendimi,
İnan ben bilinmezin ta kendisiyim.

Bir telefon kulübesi dost olur bana.
Bir ses işitirimde,aklım geri döner bana.
Meğer sen bir hayalmişsin anlatamıyorum aslında beni bana
Ben her sabah bu kabusla uyanıyorum,
Nasıl kurtulacağım bu karanlıkdan kurtarsana.

Bitkinliğim ve bıkınlığım had safhada.
Ne ölmeyi ne de unutmayı becerebiliyorum.
Kızamıyorum bu yüreğe, anlasana!
Seviyor seni diye bağırıyor,sende aynısını yaşasana.