Sensizlik Dolu Şiiri - Hasan Yılmaz 2

Nasıl dolusun içimde...
Bilemezsin...
Sadece...
Adın anıldığında, dünya bile duracakken…
Ve sadece...
Bir sözüne bile, güneş sönecekken…

Bil ki yıllar yılı...
Ne yağmurlar yağdı sensizliğinde…
İnan her damlasında sen vardın!

Ve bil ki...
Ne güneşler açtı sensizliğinde…
Ve inan o güneşin her kıvılcımında,
Ateş olup kavurdun yüreğimi!

Ve inan…
Seni unutabilmek…
Ne mümkün,
Ne de imkânlı!

Sen denilen,
Sensizliğe mahpus bir ömür...
Ya da…
Duvarlarında sana bir ömür özlem fotoğrafları asılı bir zindan!

Sen denilen belki...
Ne ulaşabileceğim birisi…
Ama bil ki…
Ne de kopabileceğim birisi!

Senin bana dediğin gibi,
Ne yapmalı söküp atmalı mı içimden, seni...
Unutmalı mı?
Silmeli mi?

Gel yerimde ol da, sen sil seni!
Ve...
Zaten bu kadar başka olmasaydın,
Koşup gelirdin bana.
Ve zaten...
Sen de farkındasın başka olduğunun...
Başkalığının...

Sen bambaşkasın...
Dedim ya,
Ne sana ulaşabilmek mümkün…
Ne de seni silebilmek...

Ve...

Her şeye rağmen…
Seni bilmek bile,
Oralarda bir yerlerde yaşadığını bilmek bile,
Büyük bir mutluluk bu ab-ı hayatta!