Sensizlik çok zormuş be güzelim

Sensizlik çok zormuş be güzelim

Sensizlik çok zormuş be güzelim
Sensizlik çok zor bu Ademe

Çöl gibi bir hayattayım Adem gibi
Uzat ellerini
Uzat pınarlarını
Uzat nurlarını...
Ellerinin beyazlığını
Yine bal damlasın dilinden
Peteklere bakmıyor gönlüm
Sensizlik çok zor bu Ademe

Cennet bile olsa
Sensizlik çok zor bu Ademe
Bu şehir çöl şimdi

Sensizim bu şehirde bu akşam
Güneşin battığı bu saatte
Hep evimin kapısında olurdum
Neden darıldın bana

Sensizliği yaşıyorum şimdi
Bir tesbih satın aldım satıcıdan
Karanlığına daldım,adımlıyorum ıssız bir sokağı
Nur ver,bal damlasın dilinden diye
Sarıldım telefonuma
Dağılmalı bu karanlığım

Çocuklarımın sesini duymak için can attım
Hangi yüze baksam Mustafa'nın kahvede
Siyah bir duvar oluyor yüzleri bir an geçmeden
Bir çay içip buradan da uzaklaşacağım

Sensizliği anla
Bir garip bakıyor insanlar ve şehir
Ben onlardan gizliyorum seni kırdığımı
Bastığım toprak da sezinlemiş olmalı
Toprağın ana kalbi hissediyor her şeyi
Ve yıldızlar var ya azarladı beni...
Utançla eğiyorum yetim başımı yere
Kurtulmalıyım bu utançtan
Sana koşmak ne güzel şimdi

Nasıl bakacağım nurlu evimin kapısına
Gel terk edilmiş ellerimden tut götür beni
Affet beni
Bu kahır denizinde boğulmadan kurtar beni

Sensizliği sokak sokak taşıyorum bu şehirde
Hangi sokağa gitsem
Hüzünlü bütün sokaklar
Hangi ıssızlığı seçsem ki,
Uykuda girmiyor fersiz gözlerime
Şimdi bakışlarım daha da acının renginde
Uzat ellerini
Ellerin beyaz
Uzat o nurları...
Yine bal damlasın dilinden
Sensizlik çok zor bu Ademe